Van 18 t/m 20 december werd in Minsk het Europees kampioenschap snelschaak en rapidschaak gehouden. Een leuke aanleiding om eens een bijzonder land te bezoeken. Dus een en ander uitgezocht een advertentie gemaakt op mijn website, de matadoren.123website.nl en gepubliceerd.

Drie mensen bleken tijd te hebben om mee te doen. Brent Burg is een oud jeugdschaker die ook dikwijls als begeleider samen met mij actief was in Saint-Lo. Barry Broek deed daar diverse malen aan mee en het was eigenlijk hij die mij attent maakte op dit toernooi. Albert Vermue is schaakleraar in Zeeland en ook al jaren voorzitter van de ZSB. Verder deed er nog een Nederlander mee. Yonne Tangelder, in de jaren 90 een Limburgs jeugdtalent en nu actief voor de Noorse schaakbond, bleef na haar studie in Noorwegen hangen en raakte bevriend met een Noorse GM.

Zowel hij als wij hadden contact met Vladimir Polley, een Wit-Russische trainer die in Stockholm woont en wie ik ontmoet had op onze schaakreizen naar Saint-Lo. Gevlogen op Vilnioes, daar het visum opgehaald (voor deelnemers aan dit toernooi gratis, normaal moeten mensen 60 euro betalen), en vervolgens met de trein afgereisd naar Minsk.

Op het station werden we opgehaald door de toernooidirecteur himself, Nikolai Zarubitskiy. Ook hem kenden we al. Als vader van een talentvolle jeugdspeler was hij al twee keer meegekomen naar Saint-Lo. Daar had hij zich misdragen na een in zijn ogen onterecht verlies van het Belarusteam in het pannenkoekentoernooi. Prachtige Wit-Russische vloeken, want deze man spreekt geen woord over de grens.

We overnachtten in het hotel Belarus, op zo'n 500 meter van de toernooizaal, in het centrum van de stad. Een goed hotel, al waren de kamers aan de kleine kant. De bedden waren prima, de sanitaire voorzieningen ook, net als het internet, dat alleen 's avonds wat aan de trage kant was door het grote gebruik ervan. En dat slechts voor 27 euro per persoon per nacht. Het ontbijt was uitgebreid, maar duur (10 euro), reden dat wij in een dichtbij gelegen bakkerijtje, op Franse leest gestoeld, ons dagelijks tegoed deden aan escargots, chocoladebroodjes en croissants.

 

Het duurde behoorlijk lang voordat iedereen de speelzaal, het ijshokkiestadion van Dinamo Minsk, binnen was. De meer dan 600 deelnemers konden slechts door twee deuren en iedereen moest worden gescand en gefouilleerd. Gevolg was dat de eerste ronde een uur uitliep. Wel kon het toernooi nu beginnen met een normale opening, en niet zoals gepland, eerst twee ronden en dan de opening. We dachten dat dit gedoe alleen de eerste dag zou gebeuren, in verband met het bezoek van enkele hoogwaardigheidsbekleders (waaronder ook de FIDE-president), maar dat bleek niet het geval. Ook op de andere dagen werd iedereen gefouilleerd, maar er waren gelukkig meer scanners, waardoor alles sneller doorstroomde.

 

De opening bestond uit een volksdans van een Wit-Russisch dansgezelschap en praatjes van Shampoo, minister van sport in Wit-Rusland, waarschijnlijk bekend van het witwassen, de schurk Azmaiparischvili (president van de ECU), die in het verleden vanwege malversaties en fysiek geweld in een Spaanse cel heeft gezeten, en de hoofdarbiter, de al oude, maar altijd sympathieke Philippowitz.

 Op de eerste dag moesten er 11 ronden Zwitsers worden gespeeld. Een beetje weinig, zo leek het ons. Gelukkig moesten we elke opponent met beide kleuren bestrijden, zodat er 22 potjes gespeeld werden. Tempo: 3 minuten + 2 seconden per zet. Gevolg van dit systeem was dat er behoorlijke wachttijden waren tussen de rondes. Van het Amsterdams systeem, veel gebruikt in Nederland, heeft men bij de FIDE schijnbaar nog nooit gehoord. Als er met ons systeem groepen van 8 en finalegroepen van 10 worden gevormd, is er veel minder wachttijd tussen de rondes en kunnen er meer partijen worden gespeeld. Ook het increament is niet goed voor het snelschaken. Bij het snelschaken is de klok nu juist een wapen. Prachtig als mensen in gewonnen stelling door hun vlag gaan en gefrustreerd raken. Met increament, bij andere tempi wel goed (mits in juiste proporties toegepast), is het snelschaken toch iets anders geworden.

 De Nederlanders speelden naar behoren. Brent behaalde 13 punten (plaats 142), Albert 11 (plaats 302), ik 10 (plaats 357, als ik de laatste twee partijen waar ik goed tot gewonnen stond ook in winst had omgezet, was ik tevreden geweest met mijn prestatie, nu niet) en Barry, de zwakste schaker van ons, 9 (plaats 441). Over het puntenaantal van Yonne zal ik het niet hebben. Van onze groep scoorde iedereen minimaal evenveel als Nigel Short, de Engelsman die na een aantal rondes voortijdig afhaakte. Hij kwam vooral voor toeristische redenen (heeft inmiddels 109 landen bezocht, zelfs Tivi kan hier niet aan tippen) en bovendien is 22 rondes iets te veel voor een man van zijn leeftijd.

Complete eindstand

De volgende twee dagen stonden opnieuw 11 ronden Zwitsers op het programma, nu volgens het rapidtempo (15 minuten + 10 seconden per zet). In het algemeen bij ik een redelijke rapidschaker geweest en ik behaalde nu ook een goede plusscore van 6,5, goed voor plaats 226. Brent haalde een half puntje meer (plaats 144). Albert was de tweede dag matig op dreef  en bleef steken op 4 punten (plaats 578). Zelfs Barry eindigde hoger (plaats 555, ook 4 punten).
Al op het NK-rapid in Eindhoven was duidelijk dat rondes met dit tempo langer duren dan 2 x 20 minuten. Vrijwel elke ronde is er wel een zeeslang waardoor de ronde minuten uitloopt. Gevolg: lange pauzes voor veel mensen tussen de ronden en uitloop van het toernooi. FIDE en KNSB,  denk toch eens na! Beter lijkt me een tempo van 15 + 2 seconden increament. Elke elementair gewonnen of remise eindspel krijgt ook daadwerkelijk die uitslag en er is vrijwel geen uitloop.

Complete eindstand

Voor de rest een prima toernooi. Goede catering met koffie, lekker ijs, en andere dingen, duidelijk zichtbare wedstrijdleiders, die niet veel meer te doen hadden dan klokken weer goed zetten en stoelen rechtzetten, zo'n 50 liveborden, tv-coverage, uitleg bij partijen. De 2600-plus speler hadden een eigen ruimte voor hapjes en drankjes, iets waar ik ook dankbaar gebruik van heb gemaakt. Controle was er namelijk niet.
Natuurlijk kun je twijfels hebben bij de opzet van een toernooi. Dat ik aan een EK kan meedoen is eigenlijk belachelijk, maar het is ook de charme dat je een keer tegen een goede speler kan spelen, want die waren er genoeg. Om de geluksfactor kleiner te maken pleit ik toch voor meerdere niveaugroepen, zoals in Nederland vaak gebruikelijk, met voor de hoogste groep een ondergrens van 2500. En bij het snelschaken voor het Amsterdams systeem. Ik hoop dat de FIDE mijn blog leest.

Na het toernooi nog wat van Minsk en omgeving gezien (daarover in een ander blog meer). Volgend jaar schijnt het toernooi in Estland te worden gehouden. Wederom een overweging om mee te doen, al was het maar om eens de veerboot naar Finland te nemen, een van de landen in Europa waar ik nog niet geweest ben.